بـِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ و الصِّـد یقیــن

یکی بود یکی نبود،توی محله «خسروی‌نو»ی مشهد، همه، چراغچی‌ها را می‌شناختند؛ 

یک حیاط هفتصد متری، سه طبقه و خیلی بزرگ هست که منزل چراغچی‌هاست

.از خیلی قدیم‌ها، هر غروب و هر سحر، پشت‌درپشت این خانواده، کارشان این بود

که بروند مسجد گوهرشاد و چراغ‌های گازی و نفتی را تمیز و روشن کنند؛

به همین خاطر، مردم به آنها می‌گفتند چراغچی و این اسم رویشان ماند.

این خانواده نه تا فرزند داشتند سومین فرزندشون در اول مهر هزار و سیصد و سی و هفت به دنیا امد.

    موقع تولد، چهار کیلو وزن داشت

پدر و مادرشون کمتر به رفتارهای تک‌به‌تک آنها دقت می‌کردند.

اما بعد از ظهرهای تابستان که همة بچه‌ها  می‌نشستند و تندتند و با ولع، هندوانة خنک می‌خوردند.

مادرشون یک‌بار چشمش به ولی‌الله می‌افتاد که گلدان‌های شمعدانی توی طاقچه‌های حیاط را با حوصله و دقت آب می‌داد.

بعد رو به پدرشون کرد و می‌گفت: «حاجی، این بچه خیلی باحوصله و عاقل است. با پسرهای دیگرت فرق دارد.»

پدرشون لبخند می‌زد و سر تکان می‌داد.

ولی‌الله که هفت‌ساله شد، فرستادنش مدرسة حاج آقا عابدزاده که آن موقع هشت مدرسة مذهبی در مشهد داشت؛

از اول دبستان تا دبیرستان. ولی‌الله، هم درس می‌خواند و هم بعد از ظهرها همراه پدرش میرفت مغازه شیشه بری

. احتیاجی به کمک پسرها نداشت، اما عقیده داشت بچه‌هایش باید مرد بودن را یاد بگیرند. می‌گفت: جوهر مرد، کار است.

پولی که پدرشون به ولی الله میداد تماش صرف خرید کتابای مذهبی و فلسفی میشد

احساس می‌کرد دنیا به این سادگی که همه می‌بینید، نیست؛ متولد شوی، ازدواج کنی، صاحب فرزند بشوی،

نماز بخوانی، روزه بگیری و بعد پیر شوی و مرگ...؛ آرزو داشت راه انسان شدن برایش روشن و وسیع شود.

او از یک چیز مطمئن بود: راحتی و آسایش در زندگی، با انسان کامل شدن، جور در نمی‌آید.

خیلی‌ها می‌گفتند می‌شود انسان کاملی بود و از همة نعمت‌ها و لذت‌های این دنیا هم استفاده کرد؛

عقیده داشتند این دو تا با هم منافاتی ندارد، اما به نظر ولی، حرفشان درست بود؛ اما کامل نبود.

جنگ که شروع  شد درس و دانشگاه و را رها کرد

پدرنگران بود. ولی‌الله را خیلی دوست داشت. هر بار که از جبهه سالم برمی‌گشت،

جلوی پایش گوسفند قربانی می‌کرد و می‌گفت: «ولی جان! این دفعه که الحمدلله سالم برگشتی دیگر جبهه نرو.

خودم اینجا برایت بهترین زندگی را درست می‌کنم.»

ولی‌الله تازه استاد سیر و سلوکش را پیدا کرده بود. یک بار که از جبهه آمد،

به مادرش گفت: «می‌خواهم داماد بشوم.»

برادر بزرگش تازه با یک دختر از خانواده‌ای مرفه ازدواج کرده بود.

مادرش دلش نمی‌خواست بین پسرها و عروس‌هایی که می‌گیرد، فرقی باشد،

اما ولی‌الله گفت: «باید برود خواستگاری یک دختر معمولی؛ دختری که زندگی را، در تجملاتش نبیند.»

در سال 1361 ازدواج کرد و ثمره این ازدواج دختری به نام” فاطمه” شد.

ولى اللّه چراغچى در عملیات ظفرآفرین بدر بر اثر اصابت گلوله به ناحیه سـر مجـروح مـىشـود و در

بیمارستان شهداى تهران بسترى مـىگـردد. بعـد از بیـست و یک روز بـىهوشـى، سـرانجام در 18

فروردین ماه سال 1364 به درجه رفیع شهادت نایل گشت و پیکر مطهرش در گلزار شهداى بهـشت

رضا(ع) به خاک سپرده شد.

کد آمارگیر